စြဲထင္က်န္ရစ္ အေမြအႏွစ္

"ရွင္ဘယ္မွာလဲ"
အေရးတၾကီးေလသံတစ္ခုက ကြ်န္မ၏ မိုဘိုင္းဖုန္းမွတစ္ဆင့္ ေတာင္းဆိုလာသည္။
"ရွင့္ကို လာေခၚဖို႔ ကြ်န္မတို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လႊတ္လိုက္မယ္"...
ထိုတဒဂၤကို ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားသည့္အခါ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျပီးသည့္ ယေန႔တိုင္ မေျပာင္းမလဲခံစားရစျမဲပင္။

ထိုမနက္ခင္းတြင္ပင္ ကြ်န္မ၏ခင္ပြန္းႏွင့္ ကြ်န္မတို႔သည္ ကြ်န္မတို႔ အိမ္ေျမာက္ဘက္ ကီလိုမီတာ အနည္းငယ္ကြာေဝးေသာ ျမိဳ႕တြင္ စီစဥ္ထားသည့္ အုပ္စုအစည္းအေဝးသို႔ ကြ်န္မသြားသင့္၊ မသြားသင့္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကေသးသည္။ အသက္ ဆယ့္သုံးႏွစ္အရြယ္ရွိ ကြ်န္မတို႔၏ အငယ္ဆုံးသားေလးသည္ အိပ္ယာထဲတြင္ အနားယူေနရဆဲျဖစ္သည္။ အက်ိတ္ေရာင္ အဖ်ားေရာဂါမွ အေသအခ်ာ နာလန္မထူေသးေပ။ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္တာ ေပါင္းသင္းလာခဲ့ေသာ ကြ်န္မ၏ခင္ပြန္း ယူလီနွင့္ ကြ်န္မတို႔သည္ ကြ်န္မသြားသင့္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ သူသည္ ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ရွိ သူ၏လုပ္ငန္းခြင္သို႔ သြားရမည္ျဖစ္ျပီး ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္ဝန္းက်င္တြင္ သားေလးကို ၾကည့္ရႈရန္ အိမ္သို႔ ေခတၱျပန္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာတူခဲ့ၾကသည္။ ဆုံးျဖတ္ျပီးေသာအခါ ကြ်န္မသည္ ကားမေမာင္းတတ္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေျမာက္ဘက္သြားသည့္ တစ္ျမိဳ႕ႏွင့္တစ္ျမိဳ႕အၾကား ကူးလူးသြားေသာ ကားကို အသြားအျပန္လက္မွတ္ ၾကိဳတင္မွာျပီး ထြက္ခြာခဲ့ပါသည္။

ယခုမူ တစ္ဖက္မွ ဖုန္းေျပာေနေသာ အမ်ိဳးသမီးတြင္ စိတ္ထိခိုက္စရာ သတင္းတစ္ခုရွိေနသည္။ ကြ်န္မဘဝကို ထာဝရေျပာင္းလဲသြားေစမည့္ သတင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ သိရသေရြ႕ဆိုလွ်င္ ကြ်န္မ၏ခင္ပြန္းသည္ ေန႔လယ္စာ စားျပီးခ်ိန္တြင္ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ သူသည္ အလြန္ျပင္းထန္ျပီး လုံးဝမေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ႏွလုံးတိုက္ခိုက္မႈခံစားရျပီး ျပိဳလဲက်ခဲ့သည္။ ယခု မြန္းလြဲတစ္နာရီေက်ာ္ျပီျဖစ္သည္။ ယူလီသည္ သတိလစ္ေနဆဲျဖစ္ျပီး အနီးဆုံးေဆးရံုသို႔ သြားရာလမ္းတြင္ လူနာတင္ကားတစ္စီးေပၚ၌ ရွိေနသည္။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ဦး၏ စူးရွေသာမ်က္လုံးမ်ားက ကြ်န္မတို႔၏ျခံတြင္းလမ္းရွိ ျခံဳပုတ္မ်ားမွ ယူလီ၏ဘြတ္ဖိနပ္မ်ား ထိုးထြက္ေနသည္ကို ျမင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေနရာတြင္ သူရွိေနသည္မွာ မၾကာေသးဟု ထင္ရေသာ္လည္း ေအာက္ဆီဂ်င္မရဘဲ အခ်ိန္မည္မွ် သူကုန္ဆုံးခဲ့ရသည္ကို မည္သူမွ အတိအက်အေသအခ်ာ မသိဘဲျဖစ္ေနသည္။ ေရာဂါအလားအလာေဟာကိန္းက ဆုိးပါသည္။ ယူလီ၏ႏွလုံးကို ပုံမွန္ခုန္လာေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ပင္ သူ၏ဦးေႏွာက္သည္ ေအာက္ဆီဂ်င္မရရွိခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျပင္းထန္စြာ ထိခိုက္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

ကြ်န္မသားႏွစ္ေယာက္၏ ဖခင္ျဖစ္ေသာ ယူလီသည္ အသက္ ၅၄ႏွစ္ အရြယ္သာရွိေသးသည့္ က်န္းမာျပီးသြက္လက္သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ အရြယ္ေရာက္သည့္ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ေဆးလိ္ပ္အလြန္ေသာက္ခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ၾကိဳးစားေသာ ေဆးဝန္ထမ္းမ်ားအဖြဲ႔က အလြန္အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းၾကေသာ္လည္း ယခုေရာဂါသည္ အသက္ေသေစႏိုင္ေသာ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနသည့္ ႏွလုံးေရာဂါျဖစ္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရေလသည္။ ယူလီသည္ သူလဲျပိဳက်ျပီး ကိုးနာရီအၾကာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၇ ရက္ေန႔တြင္ သတိျပန္လည္ မလာေတာ့ဘဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ယူလီ၏ဇာတ္လမ္းသည္ ဤေနရာတြင္ အဆုံးမသတ္ေသးပါ။ ကြ်န္မ သူႏွင့္ဆုံေတြ႔ခင္ကတည္းက သူသည္ ကြ်န္မအရင္ သူသာကြယ္လြန္ခဲ့ပါလွ်င္ သူ၏အဂၤါအစိတ္အပိုင္းမ်ားကို လွဴဒါန္းႏိုင္ရန္ ကြ်န္မက ေသခ်ာလုပ္ေပးရမည္ဟု တြင္တြင္ေျပာေနခဲ့သည္။ ယူလီ၏ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးသည္ ႏွလုံးအစားထုိး ကူသမႈခံယူခဲ့ရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ၄င္းအေၾကာင္းအရာေပၚတြင္ ယူလီ၏ သေဘာထားအလြန္ခိုင္မာခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုစိတ္မသက္သာဖြယ္ညတြင္ ကြ်န္မက ေဆးဝန္ထမ္းမ်ားကို သူ၏ဆႏၵမ်ားျပည့္ဝေအာင္ ကူညီေပးရန္ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ထိုေတာင္းဆိုခ်က္၏ အေရးပါမႈကို သူတို႔အားလုံးနားလည္ေအာင္ ေသခ်ာေျပာျပခဲ့သည္။

ယူလီသည္ ေဆးလိပ္ေသာက္သူတစ္ဦးလည္းျဖစ္ မ်က္မွန္တပ္ရသူလည္းျဖစ္ကာ ႏွလုံးေရာဂါျဖင့္ ေသဆုံးခဲ့ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း သူ၏မ်က္ၾကည္လႊာမ်ားႏွင့္ အဆုတ္ဆိုင္ရာ ႏွလုံးအဆို႔ရွင္ကို လွဴဒါန္း၍ရခဲ့သည္။ ကြ်န္မသည္ တကယ့္ကိုစိတ္ထိခိုက္မိေသာ္လည္း ဂုဏ္ယူမိသည္။ အစီအစဥ္မ်ားျပဳလုပ္ျပီးေသာအခါ ယူလီ၏အတၱကင္းသည့္ ေနာက္ဆုံးေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကို ကြ်န္မဂုဏ္ျပဳေပးႏိုင္ခဲ့ျပီ။ ထိုအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ထပ္မံၾကားရန္အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဟု ထင္မိခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ ေနာက္အခ်ိန္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ စာတစ္ေစာင္ကို ကြ်န္မရရွိခဲ့သည္။ ထိုစာတြင္ မိန္းကေလးငယ္ႏွစ္ဦး၏ မ်က္လုံးအတြင္းသို႔ ၄င္းမ်က္ၾကည္လႊာမ်ား ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အစားထိုးကုသႏိုင္ခဲ့ျပီး သူတို႔သည္ အျမင္အာရံုတိုးတက္လာမႈမွ ၾကီးမားစြာ အက်ိဳးရရွိလိမ့္မယ္ဟု ေျပာျပထားသည္။ ရက္ေရာေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး၏ ဆႏၵမ်ားက ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးမ်ားအေပၚတြင္ ဤသို႔ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိသည္ကို သိရေသာအခါ အလြန္ဝမ္းေျမာက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ အေကာင္းဆုံး သတင္းမ်ားေရာက္လာေနပါေသးသည္။

ယူလီကြယ္လြန္ျပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာတြင္ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းမ်ား လွဴဒါန္းသည့္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုမွ လွပေသာ ကတ္ျပားေလးတစ္ခု စာထဲမွ ေရာက္ရွိလာသည္။ ၾကာရွည္ အသက္မရွင္ႏိုင္သည့္ လူငယ္ေလးတစ္ဦးသည္ ယူလီ၏ႏွလုံးအဆို႔ရွငိကို ေအာင္ျမင္စြာလက္ခံရရွိေၾကာင္း အသိေပးအေၾကာင္းၾကားထားပါသည္။

ကြ်န္မပီတိျဖစ္လွပါသည္။ ယူလီသည္ ခ်ာတိတ္ေလးမ်ားအတြက္ ရပ္တည္ကာကြယ္သူတစ္ဦး အျမဲျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သူသည္ ေဆာက္လုပ္ေရး အလုပ္သင္ေလးအခ်ိဳ႕ကို သင္ၾကားေပးခဲ့ကာ သူတို႔ကို ပိုမိုေကာင္းမြန္သည့္ အရာမ်ားသို႔ အားေပးတိုက္တြန္းခဲ့သူပင္ျဖစ္ပါသည္။ ယူလီသည္ ထိုလူငယ္ေလး၏ အသက္ကို ကယ္ဆယ္ရာတြင္ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့ျပီး ထုိလူငယ္ေလးသည္ က်န္းမာေရးတိုးတက္လာမႈႏွင့္အတူ သူ၏ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူးအိပ္မက္မ်ားကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္ ေသခ်ာလုပ္ေပးႏိုင္သည့္အတြက္ အလြန္႔အလြန္ ဂုဏ္ယူေနမည္ဟု ကြ်န္မသိပါသည္။ ယခုေတာ့ ကြ်န္မအျမဲတမ္းေျပာႏိုင္ပါျပီ။ "ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း အနားယူပါေတာ့ ယူလီ။ ရွင့္ကုိ သူစိမ္းေတြကေတာင္ အမွတ္ရၾကမွာပါ။ ရွင္ေကာင္းေကာင္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့ျပီးပါျပီ။"

စည္သူထက္
Ref: Lasting Legacy
Reader's Digest
[English For All Magazine, August, 2014]