"ႏွလုံးသားက ထြက္ေပၚလာေသာ သူရသတၱိ"

ေဘာ့(ဘ္) ဘတ္တလာသည္ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံတြင္ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္အခ်ိန္က ေျမျမွဳပ္မိုင္း ေပါက္ကြဲမႈတစ္ခုေၾကာင့္ ေျခေထာက္မ်ားဆုံးရႈံးခဲ့သည္။ စစ္ျပန္သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ သူအိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္အၾကာတြင္ သူသည္ သူရသတၱိဟူသည္ ႏွလုံးသားမွ ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသတစ္ဖန္ ျပသႏိုင္ခဲ့သည္။

ပူျပင္းေသာ ေႏြရာသီတစ္ရက္တြင္ ဘတ္တလာသည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အရီဇိုးနားျပည္နယ္ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕တြင္ရွိေသာ သူ၏ကားဂိုေထာင္ထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အနီးအနားရွိ အိမ္တစ္အိမ္မွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္သံထြက္ေပၚလာသည္ကို သူၾကားလိုက္ရသည္။ သူသည္ ထိုအိမ္သို႔သူ၏ ဝွီးခ်ဲကို လွိမ့္သြားလိုက္သည္။သို႔ေသာ္ ထူထပ္သိပ္သည္းေသာ ခ်ံဳပုတ္မ်ားေၾကာင့္ အိမ္အေနာက္ဘက္တံခါးသို႔ မေရာက္ႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သူသည္ ဝွီးခ်ဲေပၚမွ ဆင္းလိုက္ျပီ အညစ္အေၾကးမ်ား ခ်ံဳပုတ္မ်ားကိုျဖတ္ကာ တြားသြားလိုက္သည္။

“ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီေနရာကို ေရာက္မွျဖစ္မယ္။ ဘယ္ေလာက္နာနာ အေရးမၾကီးပါဘူး” ဟုသူက ေျပာသည္။ ေရကန္သို႔ ဘတ္တလာ ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ စတက္ဖနီဟိန္းဟု အမည္ရေသာ သုံးႏွစ္သမီးေလး ေရကန္ေအာက္ေျခတြင္ လဲေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကေလးမေလးသည္ လက္ႏွစ္ဖက္မပါဘဲ ေမြးဖြားလာျခင္းျဖစ္ျပီး ေရကန္ထဲက်သြားေသာအခါ ေရမကူးတတ္ေပ။ သူမ၏ မိခင္သည္ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာေအာ္ဟစ္ေနသည္။ ဘတ္တလာသည္ ေရကန္ေအာက္ေျခသို႔ ဒိုက္ဗင္ထိုးဆင္းျပီး ကေလးမေလးစတက္ဖနီကို အေပၚသို႔ ျပန္သယ္လာခဲ့သည္။ သူမ၏မ်က္ႏွာေလး ျပာႏွမ္းေနျပီး ေသြးခုန္ႏႈန္းမရွိေတာ့ေပ။ အသက္လည္းမရွဴေတာ့။

ဘတ္တလာသည္ သူမသတိျပန္လည္လာေစရန္ ရင္ညြန္႔ကို လက္ႏွင့္ဖိေပးျခင္း၊ အဆုပ္တြင္းသို႔ ေလမႈတ္သြင္းေပးျခင္းမ်ား ခ်က္ခ်င္းလုပ္ေဆာင္သည္။ စတက္ဖနီ၏ မိခင္က မီးသတ္ဌာနကို ဖုန္းဆက္ေနသည္။ ေဆးဘက္အကူမ်ားသည္ ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားခ်က္တစ္ခုရ   ထြက္သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း သူမကိုေျဖၾကားသည္။ သူမသည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ ရႈိက္ငိုျပီး ဘတ္တလာ၏ ပခုံးကို ဖက္ထားလိုက္သည္။

ဘတ္တလာသည္ ကေလးမေလး၏ ရင္ညြန္႔ကို လက္ႏွင့္ဖိေပးျခင္း၊ အဆုပ္တြင္းသို႔ ေလမႈတ္သြင္းေပးျခင္းမ်ား ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ေနျပီး မိခင္ျဖစ္သူကို တည္ျငိမ္စြာ ႏွစ္သိမ့္သည္။ “မပူပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ေရကန္ထဲက တက္လာႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ကေလးမေလးရဲ႕ လက္ေတြအျဖစ္ရွိခဲ့ပါတယ္။ အိုေကသြားမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ အခုသူ႔ရဲ႕အဆုပ္အျဖစ္ရွိေနပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတူတူေအာင္ျမင္မွာပါ” ဟု သူကေျပာသည္။

စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ကေလးမေလး ေခ်ာင္းဆိုးျပီး သတိျပန္လည္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ငိုေလသည္။ သူတို႔အတူဖက္ျပီး ေပ်ာ္ျမဴးသြားခ်ိန္တြင္ မိခင္ျဖစ္သူက ဘတ္တလာကို အဆင္ေျပသြားမယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုသိလဲဟု ေမးသည္။ အမွန္ေတာ့ “ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ့ပါဘူး” ဟု သူက သူမကို ေျပာပါသည္။ “ ဒါေပမဲ့ စစ္ပြဲမွာတုန္းက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြ ျပတ္ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ လယ္ကြင္းထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေပါ့။ ကူမယ့္ကယ္မယ့္သူကလည္း ဗီယက္နမ္မေလးတစ္ေယာက္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ႔ရြာထဲၾကိဳးစားဆြဲသြားျပီး အဂၤလိပ္စကား မေတာက္တေခါက္နဲ႔ တိုးတိုးေျပာပါတယ္။ “အဆင္ေျပပါတယ္။ ရွင္အသက္ရွင္ႏိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္မ ရွင့္ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြအျဖစ္ရွိေပးမွာပါ။ ကြ်န္မတို႔ အတူတူေအာင္ျမင္ၾကတာေပါ့” တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ ၾကင္နာတဲ့ စကားလုံးေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ႏွလုံးသားထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိလာခဲ့တယ္။ စတက္ဖနီေလးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အလားတူ လုပ္ေပးခ်င္တာပါဗ်ာ”

“ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ တစ္ဦးတည္း မရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရွိပါတယ္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြ လက္ေတြအျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြအျဖစ္ လိုအပ္မယ့္ အခ်ိန္ေတြ ရွိေနပါတယ္။”

စည္သူထက္ (မအူပင္တကၠသိုလ္)

Ref: www.academictips.org/blogs

The Best English Magazine, No.(168), July, 2013